به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، هنوز مدت زیادی از شکل گیری طرح رده بندی سنی فیلم‌ها در سینماها و و تعیین اعضای شورای آن توسط رییس سازمان سینمایی نگذشته بود که جمعه گذشته در برنامه سینمایی «هفت» خبری مبنی بر توقف طرح رده بندی سنی فیلم‌ها از سوی دادستانی کل کشور اعلام شد. این در حالی است که این طرح از مدت ها پیش مخالفان و مدافعانی داشت و عده ای معتقد بودند نظارت بر فیلم ها باید در روند صدور پروانه ساخت صورت بگیرد طرح رده بندی سنی فیلم‌ها آن چنان قابل کنترل و اجرایی نخواهد بود. با این حال به نظر می‌رسد شاید پرونده این طرح که عمر بسیار کوتاهی هم داشته بسته شود یا با ابلاغ یک پیش نویس جدید و متفاوت مجدداً به سینماها بازگردد.

طبق پیگیری‌های خبرنگار ما، مسعود نجفی، مدیرکل روابط عمومی سازمان سینمایی در واکنش به این اتفاق می گوید: اطلاع بیشتری از چند و چون این دستور ندارم اما آنچه به سازمان سینمایی ابلاغ شده به این صورت است که دادستانی کل کشور درخواست ابطال دستورالعمل رده‌بندی سنی فیلم‌های سینمایی را به دیوان عدالت اداری داده است و دیوان هم دستور توقف اجرای آن را صادر کرده است.

وی در پایان می گوید: من تصور می‌کنم مشکل از زمان بندی این طرح باشد. در واقع این همان دستورالعملی است که ۱۰ اردیبهشت‌ماه سال جاری ابلاغ شد اما پیش‌نویس جدید آن شهریورماه جاری منتشر شد که البته هنوز نهایی نشده است.

اما سؤال اینجاست که دستور توقف این طرح بر چه اساس و بر پایه چه استدلالی صادر شده است؟ این در حالی است که پیش از این بارها از سوی سینماگران، جامعه شناسان و کارشناسان حوزه خانواده بر ضرورت تعیین رده بندی سنی فیلم‌ها در سینما تأکید شده بود و با این که شاید برخی از صاحبان فیلم‌ها و تهیه کنندگان مخالفت خود را با این مسئله ابراز کرده بودند اما در مقابل عده‌ای هم بر اهمیت آن صحه گذاشته بودند. اما در این میان نظرات محمد قاصد اشرفی، رییس انجمن سینماداران و مدیر سینما ماناندا نسبت به اتفاق اخیر جالب توجه است.

از ابتدا هم با این طرح موافق نبودم

وی در واکنش به دستور توقف این طرح می‌گوید: من از همان ابتدا هم با این طرح موافق نبودم و برای این مخالفت هم دلایل متعددی دارم و البته که معتقدم این طرح نمی‌تواند مؤثر و موفق باشد. واقعیت این است که ما نمی‌توانیم جلوی خانواده‌ها را بگیریم که با فرزندان خود به سینما بیایند. طبیعی است که در هر خانواده ای فرزندان رده سنی متفاوتی با یکدیگر داشته باشند و یک خانواده عملاً برای دیدن یک فیلم به صورت دسته جمعی دچار مشکل خواهد شد چون با این شکل از رده بندی حداقل یکی دو فرزندشان را نمی‌توانند همراه خود بیاورند و برنامه هایشان بهم می ریزد و مشکل ایجاد می‌کند.

قاصد اشرفی متذکر می شود: بنابراین ما نمی توانیم برای مردم مانع ایجاد کنیم، زیرا ممکن است مخاطب قانع نشود و حتی برخورد لفظی هم پیش بیاید. اینها مسائلی است که در سینما اتفاق می افتد. آن هم نه چند مورد محدود، بلکه به کرات این اتفاق افتاده است و مدیر سینما مجبور است با تک تک این افراد صحبت و آنها را قانع کند که در این فرایند بسیاری این مسئله را نمی پذیرند. بنابراین من فکر می کنم این طرح اصلا مناسب نبوده و از همان ابتدا هم بارها به آن اشاره کرده بودم.  

وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به واکنش سینماداران و تهیه کنندگان نسبت به اجرای طرح رده بندی سنی فیلم‌ها می‌گوید: ببینید هنوز این طرح اجرایی نشده و نمی‌توان گفت روی میزان مخاطبان تأثیر گذاشته است یا خیر زیرا هنوز به صورت رسمی کار خودش را آغاز نکرده و این خط کشی‌ها کاملاً اتفاق نیفتاده بود و صرفاً در حد اعلام وضعیت فیلم‌ها بوده است و کارشناسان بسیاری روی این طرح کار می‌کردند و در مورد آن نظر می‌دادند.

فیلمی ساخته شود که اعضای خانواده کنار یکدیگر آن را تماشا کنند

مدیر سینما ماندانا در ادامه با ارائه پیشنهاداتی مبنی بر بهبود طرح رده بندی سنی فیلم ها در پیش نویس جدید آن می‌گوید: به نظرم اصل موضوع به خود فیلم برمی‌گردد. شما کدام فیلم را می‌بینید که مردم برای تماشای آن به صورت خانوادگی به سینما نیایند. در گذشته فیلم‌هایی مانند «کلاه قرمزی»، «گربه آوازه خوان» و ... که عملاً برای بچه ها بود به نمایش در می آمد اما پدرو مادرها هم به تماشای این آثار می نشستند. به نظرم فیلم باید ساخته شود تا همه بتوانند آن را ببینند. مهم پیام فیلم است که قرار است اثر منفی روی بیننده بگذارد یا اثر مثبت!

وی می‌افزاید: بنابراین برای کنترل این وضعیت باید به بخش دیگری رجوع کرد. زمانی که فیلمنامه تصویب می‌شود باید به مناسب بودن آن برای خانواده ها توجه کرد نه زمانی که فیلم ساخته شده است محدودیت ایجاد کنیم. به نظرم فیلم خوب، فیلمی است که هم بزرگسال بتواند آن را ببیند هم بچه ها در کنار والدینشان آن را تماشا کنند.

تمام فیلمنامه‌های ایرانی مناسب بالای ۷ سال هستند

در ادامه کاظم راست گفتار، کارگردان سینما با اشاره به اینکه با رده بندی سنی فیلم ها به شیوه آنچه که در هالیوود وجود دارد موافق است اما در مورد سینما ایران خیر، بحث را اینگونه ادامه می‌دهد: تکلیف سینمای هالیوود مشخص است و رده بندی‌هایی از زیر ۷ سال تا نامناسب برای بالای ۱۸ سال هم وجود دارد زیرا آنجا فیلم‌های متنوعی در ژانرهای گوناگون وجود دارد و به دلیل این تنوع بالایی که در آثار است مخاطبان در گروه های سنی متفاوت فیلم مناسب سن خودشان را پیدا می کنند و می‌بینند اما در سینمای ایران ماجرا قدری متفاوت است. از آنجایی که در سیستم سینمایی کشور از وزارت ارشاد گرفته تا شورای پروانه ساخت بر فیلمنامه ها نظارت می کنند و اساساً فیلمنامه ها برای بالای ۷ سال مناسب هستند، دیگر رده بندی سنی معنایی ندارد.

وی تاکید می کند: حتی اگر فیلمنامه‌ای زمان پروانه ساخت موارد را رعایت نکرده باشد، وقتی به اکران می‌رسد شورای پروانه نمایش مواردی را که مناسب نیست، رصد و اصلاح می‌کند. ضمن این که در شرایطی که سینما به خودی خود مخاطبان کمی دارد، قانون رده بندی سنی فیلم ها نیز روی ریزش مخاطب و کاهش فروش فیلم‌ها هم تأثیر خواهد گذاشت. شما به فیلم های در حال اکران نگاه کنید! در پرفروش ترین فیلم ها ۱۰ _۱۲ صندلی پر شده و این اتفاق برای سینما مضر است. حال وقتی رده بندی سنی فیلم‌ها را هم در نظر می گیریم و می بینیم یکی از اعضای خانواده نمی تواند همراه آنها به سینما بیاید به ناچار کل خانواده از فیلم دیدن انصراف می‌دهند. جالب است که حتی خود سینماداران هم این مسئله را رعایت نمی‌کنند و با خانواده‌ها درگیر نمی‌شوند.

میزان خشونت بازی‌های کامپیوتری بیشتر از فیلم‌های سینمایی است

راست گفتار در مخالفت با این ادعا که برخی از فیلم‌های اجتماعی و کمدی مناسب گروه سنی کودک و نوجوان نیست، می گوید: به نظرم اصلاً اینطور نیست. تمام فیلم‌هایی که در سینمای ایران ساخته می‌شود مناسب هفت سال به بالاست. اگر منظورتان فیلم‌های اجتماعی و جنگی است که ممکن است محتوای آن به دلیل خشونت برای بچه ها مناسب نباشد باید بگویم بچه های این نسل با ۴۰ ـ۵۰ سال گذشته تفاوت بسیاری دارند. شما در خانه همین بچه‌ها انواع بازی‌های کامپیوتری، خشن و به شدت غلو شده را می‌بینید بنابراین این نوجوان زمانی که به سینما می‌آید، می‌داند آنچه بر پرده سینما می‌بیند فیلم است و اینقدر کم عقل نیست آن را بپذیرد.

این کارگردان می افزاید: مشخص است که سینماداران نسبت به این طرح اعتراض داشتند، چرا که این مسئله روی درآمد آنها تاثیر مستقیم دارد. اما کسانی که از این وضعیت ناراضی هستند و فکر می کنند فیلم‌ها نیاز به رده بندی سنی دارد باید به این سوال پاسخ بدهند که آیا بچه‌ها در محیط مدرسه با هیچ مسئله‌ای برخورد نمی‌کنند و از آن تاثیر نمی‌گیرند؟!

در ادامه محسن علی اکبری، تهیه کننده قدیمی سینما در واکنش به ابطال طرح رده بندی سنی فیلم ها می گوید: به نظرم نسبت به این مسئله باید کار کارشناسی صورت بگیرد و در ابتدا باید تماشای فیلم‌های مناسب برای خانواده‌ها فرهنگ سازی شود. بنابراین کودکان و نوجوانان خودشان باید به مرحله ای از رشد و بلوغ فکری برسند که متوجه شوند چه فیلمی مناسب آنها هست و چه فیلمی خیر و خودشان تمایلی به تماشای فیلمی که مناسب آنها نیست، نداشته باشند اما متأسفانه این فرهنگ سازی صورت نگرفته است و برعکس این مسئله را هم شاهدیم که درج محدودیت‌های سنی روی فیلم‌ها باعث تشویق کودکان و نوجوانان به تماشای آن فیلم‌ها شده است و این مسئله به دلیل عدم اشراف و اطلاع خانواده ها است که فرزندانشان را همراه خود به دیدن این آثار به سینما می‌برند.

اول فرهنگ‌سازی کنیم سپس تعیین رده بندی سنی

وی تاکید می کند: ما باید به مخاطب این آگاهی را بدهیم اما پیش از آن باید فرهنگ سازی کنیم در حالی که کاملاً این روند را برعکس رفته‌ایم و اتفاقاً نتیجه معکوس گرفته‌ایم. ضمن اینکه باید به جای درج رده بندی سنی روی فیلم‌ها به رونق تولید در ژانرهای مختلف فکر کنیم، چیزی که در سینمای ایران وجود ندارد! باید هر فصل و در هر اکران حداقل یک فیلم ویژه کودکان و نوجوانان داشته باشیم و سردر سینما قید کنیم که این فیلم به کودکان توصیه می شود یا یک فیلم دیگر مناسب خانواده هاست و ... در حالی که ما در ژانرهای مختلف سینمایی دچار فقر هستیم و خبری از فیلم های معمایی، وحشت، جنایی و ... نیست اما اگر در ژانرهای مختلف فیلم داشته باشیم هرکس فیلم مناسب خودش را تماشا می‌کند.

سینمای ایران ناقص الخلقه و فلج است

این تهیه کننده به وضعیت ژانرهای فیلم در سینمای ایران اشاره می‌کند و می‌گوید: فیلم های ما خلاصه شده در دو ژانر اجتماعی و کمدی که طنز آن به هر قیمت خنداندن است. این مسئله بسیار مهمی است. این که فیلمساز حاضر است به هر قیمتی مخاطب را بخنداند نتیجه‌اش سینمایی است که فیلم‌های کمدی مملو از صحنه‌های بد و مفتضح دارد. در حالی که این لودگی است نه طنز! چارلی چاپلین را همه به عنوان مشهورترین کمدین می‌شناسند. شما در هیچ یک از کارهای او اثری از لودگی، صحنه‌های مستهجن و غیراخلاقی نمی‌بینید. چرا که او نمی‌خواست به هر قیمتی مردم را بخنداند و دردهای مردم و سخت ترین حرف ها را در قالب طنز به بهترین شکل عنوان می‌کرد. تکلیف ژانر اجتماعی هم که مشخص است. همه فیلم ها خلاصه شده در خیانت، مواد مخدر و دعوای زن و شوهری. این نوع سینما، ناقص‌الخلقه و فلج است و اثری از سینمای سالم در آن دیده نمی‌شود.

علی اکبری در ادامه با اشاره به واکنش سینماداران تصریح می کند: طبیعی است در این شرایط سینمادار هم موافق این رده بندی سنی نباشد زیرا روی فروش فیلم‌ها تأثیر مستقیم دارد و درآمدش افت می کند. اگر به دنبال این هستیم که شرایط سنی برای فیلم ها بگذاریم حداقل برای کودکان و نوجوانان هم فیلم مناسب تولید کنیم که آنها هم بتوانند سرگرم شوند. اگر دیوان عدالت اداری با این طرح مخالفت کرده دقیقا به همین دلیل است که سینما رفتن مردم سخت تر شده است.

وی در پایان صحبت‌های خود با ابراز امیدواری نسبت به بهبود شرایط و لزوم فرهنگ سازی می‌افزاید: امیدوارم با رونق ژانرها شاهد شکوفایی سینما و حضور خانواده‌ها کنار یکدیگر در سینماها باشیم و از کودک و نوجوان تا بزرگسالان همه پیام های مدنظر خودشان را از فیلم‌ها بگیرند و از آن لذت ببرند.

انتهای پیام/